Stulejka u dorosłych

Diagnoza stulejki u dorosłych

U osób dorosłych diagnoza stulejki jest względnie łatwiejsza niż u dzieci, zwłaszcza że gros przypadków to stulejka nabyta, którą stosunkowo łatwo powiązać z konkretnym wydarzeniem lub stylem życia mężczyzny.

Duża część przypadków stulejki, jak już pisaliśmy, jest związana z niezachowaniem zasad higieny. W tym przypadku wskazówką diagnostyczną jest spora ilość nieusuniętej mastki, sam jej intensywny zapach lub wręcz patologiczne sklejenie żołędzi i napletka. U osób cierpiących z powodu stulejki nawet w jej początkowym stadium dość wyraźnie zwiększa się ryzyko bakteryjnego zakażenia dróg moczowych, w związku z czym występowanie bolesności przy oddawaniu moczu, krwawienie z dróg moczowych, powtarzające się ostre lub podostre, a także chroniczne stany zapalne dróg moczowych powinny być sygnałem do wzmożonej higieny penisa. Oczywiście zakażenia bakteryjne mają także wiele innych przyczyn, jednak większość mężczyzn wstydzi się prosić o radę lekarza, warto więc zaznaczyć, że domowe zabiegi higieniczne w zupełności wystarczają, aby niemal całkowicie wyeliminować ryzyko stulejki związanej z nagromadzeniem nadmiernej ilości smegmy.

W pozostałych przypadkach niemal zawsze stulejka związana jest z powstawaniem rejonów bliznowacenia na napletku i wówczas stanowi to niemal jednoznaczne wskazanie diagnostyczne.

W praktyce bardzo często obszary bliznowacenia są niewielkie i nierównomiernie rozrzucone po całej powierzchni napletka. Niekiedy są na tyle drobne, że można ich nie zauważyć, ale w sumie zmniejszają elastyczność napletka w bardzo dużym stopniu i dochodzi do jego zwężenia, które powoduje trudności w wykonywaniu właściwych zabiegów higienicznych. Następnie oba te powody działając addytywnie i synergistycznie mogą powodować występowanie ostrych i podostrych przypadków stulejki.

Leczenie stulejki u dorosłych

Ze względu na genezę schorzenia leczenie u dorosłych odbywa się prawie wyłącznie na drodze operacyjnej. Nieliczne przypadki wykryte na bardzo wczesnym etapie można leczyć przez wprowadzenie dodatkowych zabiegów higienicznych, jednak dotyczy to wyłącznie przypadków wynikających z niewłaściwej higieny penisa.

Zabiegi operacyjne, tak u dorosłych, jak i u dzieci, wykonywane są zwykle w znieczuleniu miejscowym. Przy stulejce niewielkiej i średniej wystarczy chirurgicznie poszerzyć ujście napletka, a następnie pozwolić mu zrosnąć się bez powstawania blizn. W przypadkach ostrych i zaawansowanych taki zabieg może być niewystarczający i wówczas przeprowadza się zabieg usunięcia części lub całości napletka, zwany obrzezaniem. Na skutek tego zabiegu następuje znaczne zmniejszenie ilości mastki gromadzącej się pod napletkiem, co zmniejsza ryzyko pogłębienia się stanów patologicznych, ale przede wszystkim przynosi natychmiastową poprawę w sytuacji, w której zwężenie napletka było bardzo daleko posunięte.

Leczenie operacyjne stulejki

Leczenie operacyjne stulejki u dzieci nie zawsze jest konieczne, natomiast u dorosłych to norma. Ponieważ zabieg jest przeprowadzany zwykle w znieczuleniu miejscowym, nie należy do nazbyt dokuczliwych. Procedura jest prosta i z reguły po zabiegu w szpitalu zostaje się najwyżej jeden dzień.

Jak wszystkie operacje przeprowadzane na penisie, także leczenie stulejki jest zabiegiem na swój sposób skomplikowanym - penis jest narządem bardzo silnie ukrwionym i każda ingerencja w układ krwionośny może prowadzić do osłabienia lub nawet utraty funkcji. Sam napletek wprawdzie pozbawiony jest sieci krwionośnej tak misternej, z jaką mamy do czynienia w przypadku miąższu prącia, jednak jego istotność jest bardzo duża i przy każdej operacji ważne jest, aby w jak najmniejszym stopniu uszkadzać istniejącą strukturę naczyń krwionośnych. Zresztą ich prawidłowe funkcjonowanie jest absolutnie niezbędne choćby po to, aby móc odżywić komórki napletka, które pozbawione świeżej krwi musiałyby obumrzeć tworząc bliznę, która z kolei znów mogłaby prowadzić do stulejki.

Lekarz po zabiegu wyda dyspozycje odnośnie koniecznych leków. Wśród nich znajdą się środki standardowe w arsenale pooperacyjnym oraz leki przeciwbólowe. Ważne jest, aby zażywać tylko te leki, które wskaże lekarz i to w dawkach dokładnie takich, jakie zostały przepisane. Doprowadzenie do zbyt szybkiego lub ogólnie niewłaściwego skrzepnięcia krwi w operowany miejscu może prowadzić do bliznowacenia.

Tuż po zabiegu na penisie zostanie założony opatrunek. Lekarz powinien poinformować o czasie jego zmiany, ale na wszelki wypadek zawsze warto dopytać. Standardowy czas do zmiany opatrunku po raz pierwszy wynosi dwadzieścia cztery godziny, co jest czasem wystarczającym na powstanie prawidłowego skrzepu i zainicjowanie angiogenezy, czyli procesu odtwarzania naczyń krwionośnych. Opatrunek jest założony w taki sposób, aby nie utrudniał oddawania moczu, zawsze trzeba jednak pamiętać, że szwy na początku są bardzo delikatne i niewiele trzeba, aby je uszkodzić. Zmiany opatrunku będziemy najczęściej dokonywać samodzielnie - nie jest to nic skomplikowanego, a w razie potrzeby można zawsze dopytać lekarza, jak należy ją wykonać. Warto po operacji ubrać się w lepiej dopasowane (ale nie ciasne!) bokserki, aby penis znajdował się w pozycji pionowej, co ograniczy możliwość opuchlizny pooperacyjnej. Możliwe jest też, zwłaszcza w początkowej fazie gojenia, lekkie krwawienia z penisa w miejscu operacji. Jeśli jest stosunkowo silne to opatrunek będzie zmieniony nieco wcześniej, w szczególnych przypadkach możliwe jest, że zostaniemy w szpitalu na jeden dzień, choć raczej nie dłużej. Wiele amatorskich źródeł podaje, aby opatrunek wykonywać przy użyciu płatków higienicznych. Jest to jednak materiał całkowicie nieodpowiedni - do zakładania opatrunków używa się wyłącznie jałowych materiałów opatrunkowych, najczęściej gazików. Jeśli lekarz wyraźnie tego nie zaleci należy unikać wszystkich innych materiałów (zwłaszcza płatków kosmetycznych i waty, gdzie nawet na opakowaniu napisane jest wyraźnie, aby nie używać do celów opatrunkowych). Przy zmianie opatrunku należy przemyć penisa. W zależności od zaleceń lekarza do przemywania należy użyć wody albo określonego środka dezynfekującego, którym czasem nasącza się również opatrunek. Tu zawsze należy bezwzględnie przestrzegać zaleceń lekarskich. W każdym przypadku przez okres jednego miesiąca należy powstrzymać się od odbywania stosunków seksualnych, które mogłyby uszkodzić odbudowaną strukturę napletka.

Jakiś czas po zabiegu zapewne będziemy tez musieli rozpocząć rehabilitację. W przypadku usunięcia stulejki częściowej polega ona na delikatnym odwodzeniu i przywodzeniu napletka, dzięki czemu po zrośnięciu nie stanie się znów zbyt wąski.

Komplikacje po zabiegu

Usunięcie stulejki nie jest najtrudniejszą operacją, jednak ma swoją charakterystykę i wiążą się z nią określone potencjalne problemy. Ich nasilenie i obecność są cechą indywidualną i zależą od osobniczej wrażliwości oraz rozległości operacji.

Opuchlizna pozabiegowa. Jest to zjawisko fizjologiczne, będące następstwem napłynięcia krwi i ewentualnego nacieku surowiczego w okolicy rany pozabiegowej. Unieruchomienie penisa w pozycji pionowej pozwoli na szybsze pozbycie się opuchlizny, ale jeśli w ciągu kilku dni opuchlizna nie ustąpi, należy skontaktować się z lekarzem. Początkowo możliwe jest przesączanie się surowicy z przestrzeni wokół rany, ale jeśli jest niewielkie, nie powinno powodować paniki.

Nadwrażliwość żołędzi. Jest to zjawisko spowodowane zmianą warunków otoczenia wokół żołędzi. Jeśli usunięta została stulejka całkowita, to wówczas nadwrażliwość będzie większa, ponieważ większa część penisa znajdzie się w otoczeniu nowych warunków. Nadwrażliwość powinna ustąpić w ciągu kilkunastu godzin do kilku dni.

Plamy na penisie. Fioletowe zabarwienie wokół miejsc cięcia i szwów jest następstwem podania znieczulenia miejscowego. Środki znieczulające powodują chwilowy wzrost objętości komórek, co może powodować powstawanie zjawiska znanego nam raczej ze stłuczeń, czyli sińców. Ich ustąpienie następuje zwykle po około trzech-czterech dniach.

Ropienie rany. Jest to wynik zaniedbania higieny. Jego wystąpienie jest poważnym ostrzeżeniem i przypomnieniem o konieczności zachowania maksymalnej higieny. Początkowe stadia stanu zapalnego można łagodzić poprzez natychmiastowe wdrożenie wysokich standardów higienicznych, jeśli jednak ropienie utrzymuje się trzy dni lub dłużej i nasila się lub nawet jest krótkotrwałe, ale bardzo intensywne, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem.

Powiązane tematy

• Zapalenie cewki moczowej - Zapalenie cewki moczowej zaliczane jest do bakteryjnych chorób wenerycznych. Pomimo tego, że zapalenie cewki moczowej jest chorobą nieprzyjemną, wiążącą się z bólem w okolicach układu moczowo-płciowego oraz łatwo się rozprzestrzenia, nie jest trudne do zdiagnozowania oraz wyleczenia.
• Czym jest zapalenie cewki moczowej? - Zapalenie cewki moczowej (z łacińskiego zwana urethritis) jest chorobą weneryczną, którą może wywoływać wiele rodzajów bakterii. Zapalenie cewki moczowej może przyjąć dwojaką postać: może to być zapalenie ostre lub przewlekłe. W zależności od drobnoustroju, który wywołuje stan chorobowy, można wyodrębnić dwa rodzaje tej infekcji: swoiste zapalenie cewki moczowej, zwane rzeżączkowym, i nieswoiste zapalenie cewki moczowej, zwane w skrócie NGU (non-gonococcal urethritis). [...]
• Powikłania po zapaleniu cewki moczowej - W przypadku nieleczenia zapalenia cewki moczowej, może dojść do groźnych dla zdrowia (a nawet życia!) powikłań. W przypadku swoistego zapalenia cewki moczowej mogą to być: - rzeżączkowe zapalenie miednicy mniejszej, tzw. PID (u kobiet) i gruczołu krokowego (u mężczyzn) [...]